Είμαστε οι επιζήσαντες του προηγούμενου αιώνα.
Ξέρουμε να επικοινωνούμε με σήματα μορς.
Ερωμένη μας είναι ακόμη η γραφομηχανή-αν και σκονίζεται στο πατάρι παρέα με το τέλεξ.
Πίνουμε ακόμη νερό από το λάστιχο- όπως όταν παίζαμε μπάλα στην αλάνα. Δεν μας φοβίζουν τα σκουλήκια και οι κατσαρίδες.
Κάποτε δεν φορούσαμε καπότα, δεν κλειδώναμε την πόρτα και πίναμε B 52s. Πολλά Β 52s. Και κάνουμε υπέροχο κεφάλι.
Κάναμε τα πάντα στο πίσω κάθισμα. Αν χωρούσαμε.
Καπνίζαμε. Καπνίζουμε. Πρέπει να το κόψω. Ένας ακρωτηριασμός.
Γυρνούσαμε τις ταινίες μας σε 35 mm, άντε να "ξεπέφταμε" στο super 16. "Οι Αισθηματίες" θα γυριστούν σε ασπρόμαυρο Orvo 35mm.
Μην με παρεξηγείτε.
Δεν νοσταλγώ τίποτα. Όπως έλεγε και ο πνευματικός μου πατέρας, ο Νίκος Νικολαίδης, "νοσταλγώ το μέλλον".
Σιχαίνομαι την ρετρό εμμηνόπαυση του γιασεμιού και της γκιρλάντας, τα κροκοδείλια δάκρυα για τον παλιό καλό καιρό με τα θερινά σινεμά, τις βαλπούργειες Αθηναϊκές νύχτες στα τότε alternative στέκια της συμφοράς και τον αναλογικό ήχο-αν και μου λείπουν τα βινύλια μου. Δεν αντέχω το αμπέχωνο και τις τρίχες στις μασχάλες των κοριτσιών, δεν θέλω άλλες ρεμπέτικες κομπανίες και αντάρτικα του Τζαβάρα, δεν μου λείπει η αλευρόκολα των αφισσοκολήσεων και τα ζιβάγκο, από τότε, άλλωστε, είμασταν μόνοι και, βεβαίως, το ξέραμε πως στο τέλος θα μείνουμε μόνοι.
Απλά, πιστεύω, πως, από την σύσταση μας, κάποιοι από μας είμαστε, αναγκαστικά, οι δραπέτες του χρόνου στη νέα επόχή. Οι αγγελιοφόροι κακών μαντάτων στον ψηφιακό κόσμο.
Μιά επόχή που, τελικά, δεν είναι και τόσο νέα.
Ο καπιταλισμός δείχνει το πλέον απεχθές, αιμοβόρο και αδηφάγο πρόσωπο του.
Όπως κάποιες δεκαετίες πριν.
Ένα φάντασμα πλανάται και πάλι πάνω από την Ευρώπη.
Το φάντασμα του κουμμουνισμού.
Μεταλλαγμένο, ψηφιακό, μετουσιωμένο και πιο σοφό.
Άμμος, λιθόκοκκοι, χαλίκι, λιθοτρίμματα και λιθόσκονη, κροκάλες, αμμοχάλικο, τεμαχισμένοι ή θρυμματισμένοι λίθοι, λερώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ευγένεια της ύπαρξης μας.
Άντε, και καλή τύχη μάγκες!
