Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Προσπάθησαν να μας ρίξουν και το κατάφεραν-Απολλων Καλαμαριάς πάντα μαζί σου





Μάκης Κατσαβάκης:

« Είναι λυπηρό αυτό που συνέβη. Προσπάθησαν να ρίξουν τον Απόλλωνα και τα κατάφεραν. Σήμερα είχαμε επιστρέψει από το 0-2, είχαμε ισοφαρίσει και ο βοηθός, αφήνοντας μία καθαρή φάση, επέτρεψε στον Ηρακλή να κάνει το 3-2. Από εκείνο το σημείο και μετά, η ομάδα κατέρρευσε και ήταν αδύνατο να αντιδράσει. Το θέμα Βάλνερ ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά δεν έφταιγε μόνο αυτό. Εγώ θέλω να μείνω και του χρόνου, αλλά δεν γνωρίζω πως θα είναι η κατάσταση».

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Hang the DJ




Από αυτή την Τετάρτη, και κάθε Τετάρτη, το alter ego του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο ακατανόμαστος DJ Drink, θα βρίσκεται στα πλατό του αγαπητού και φιλόξενου Closer.

Επειδή ο καλύτερος ψυχαναλυτής είναι ο μπάρμαν και, ούτως ή άλλως, βαρέθηκα να κάθομαι σπίτι μόνος και να (τα) ακούω μόνος μου.

Όπως μού'λεγε και ο φίλατος Μήτσος, η "ψυχή" του Closer, αφού σαπίζεις που σαπίζεις στην μπάρα, δεν παίζεις και καμιά μουσικούλα για να ξεχνιόμαστε?

Τα λέμε, λοιπόν, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

" I Din't Go to the AA Meeting Tonight..."




Αν μια ροκ εν ρολ συναυλία σημαίνει μιά εξω-σωματική εμπειρία πέρα από τα όρια που επιτίθεται με αγάπη στα πλέον κρυφά τσόφλια του εγκεφάλου, αν, αυτό που λέμε live, σηματοδοτεί μιά συνομωσία του Διαβόλου με τον Διόνυσο σε μία εκτός ελέγχου κούρσα που τρέχει τόσο γρήγορα που προσπερνάει και το θάνατο, αν, το ροκ, είναι μιά σαρκική περιπέτεια ψυχής και το ρολ είναι μιά ψυχική ενατένιση κάβλας, τότε, ναι, το live των Beasts of Bourbon στο Gagarin είναι μία από τις πολυτιμότερες εμπειρίες της μουσικής μου αλητείας. Και, πιστέψτε με, είμαι παλιός φούρναρης. Δεν είναι trendy, δεν είναι in, δεν είναι, και καλά, "κακά" παιδιά`; είναι το αμάξι με σπασμένα φρένα και με το γκάζι στα χίλια χιλιόμετρα, τόσο που, όταν αρχίζει η συναυλία, είσα δεκάξι χρονών, ντούρος, με την ψωλή στο χέρι και το μάτι σφαίρα, και, όταν τελειώνει, είσαι ένας από τους επιζήσαντες, με ένα πείσμα τρία ριφ και μιά αγάπη ανοιχτή πληγή σαν την παραμόρφωση που σφυρίζει στο αυτί. Και, όταν έρθει το encore, είσαι, είμαι, το φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη, το φάντασμα του ροκ εν ρολ. Μπαίνει στις οικιακές συσκευές, κάνει καλό πινέλο και ακόμη καλύτερο τσιμπούκι, και, πριν και πάν απ'όλα, σε αγαπάει με τις ανηλέητες κατάρες σου. Και σου γαμάει το συκώτι γιατί έπρεπε να φύγεις νέος.

Τα κτήνη του bourbon, μιά καταλυτική εμπειρία ζωής.

Εισιτήρια?

Κάπου στα 250.

Με τους γνωστούς άγνωστους τζαμπατζήδες, άντε, με το ζόρι, στους 350 νοματαίους.

Το ξέρουμε πως στις τέχνες και τα γράμματα και τους μουσικούς, έντεχνους και αγράμματους, η ιστορία γράφεται από τις μειοψειφίες.

Δεν είναι το mainstream, αριστερό ή δεξιό, δεν είναι τα χιτάκια, εναλλακτικά ή προφυλακτικά (της μιάς χρήσης)

Μόνο που, φευ, με πιάνει αυτός ο κόμπος στον οισοφάγο και αυτή η οργή στο κεφάλι και , μετά τα γαμωσταβρίδια, προσγειώνομαι πάλι.

Περιμένοντας τον Θάνατο.

Για να γλυτώσω.

Γιατί, όπως τελείωσε και ο Tex Perkins, " I didn't go to the AA meeting tonight..."

Και ούτε που ξέρω αν θα ξαναπάω.

Στην υγειά σας.