It's a Wonderful World

'Οπως είπε και ο Nick Cave, τι τρομερή ειρωνεια , ένας βασανισμένος μαύρος κυνηγημένος καλλιτέχνης να υμνεί την ευτυχία όντας βασανισμενος και κυνηγημένος, με τις αλυσίδες στα πόδια...

Πίσω στις Αλάνες

Where is he now?

Τώρα που μας έρχεται η Kylie-η συμμαθήτρια που δεν μου έδωσε ποτέ καμμία σημασία-θυμήθηκα τον πάλαι ποτέ παρτενέρ της, τον κακομοίρη τον Jason Donovan. Αναρωτιέμαι τι να'χει απογίνει και που βρίσκεται τώρα και τον φαντάζομαι σε ένα άθλιο καμαρίνι σε κανένα κολοχώρι στην Αγγλία, μέσα στην πούδρα και το make up, να τραγουδάει ξανά και ξανά την μοναδική του επιτυχία... που δεν ήταν καν δική του-διασκευή ήταν της υπέροχης δεύτερης εκτέλεσης του Bryan Hyland (1962), μιά σύνθση των Gary Geld και Peter Udell... Μπροστά σε υπέρβαρες μαμάδες με περμανάντ...

Ποιον τρώει σήμερα η αρκούδα;


Ας ξεμπερδέψω εξαρχής με τα δεδομένα: ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι δύο μεγάλοι Ελληνες συνθέτες με σπουδαία κομμάτια, που έχουμε όλοι τραγουδήσει. Από κει και πέρα, όμως, ξετυλίγεται ένα κουβάρι λόγων και έργων τους, που σε κάνει να κουνάς αρνητικά το κεφάλι σου. Τα έλεγε στον «Ταχυδρόμο» και ο Γιάννης Αγγελάκας για τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο: «Ο τρόπος που εξελίχτηκαν, παραμορφώθηκαν και παραφέρθηκαν μέσα στην Ιστορία με αποθαρρύνει». Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή όχι μαζί του, πάντως δικαιούται να το λέει όταν διαθέτει μία τόσο συνεπή και αξιοπρεπή πορεία -είτε με τις «Τρύπες», είτε σόλο. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο, που σε στέλνουν αδιάβαστο με τις κατά καιρούς επιλογές τους -υπουργός του Μητσοτάκη λόγου χάριν ο Μίκης, υποστηρικτής του ιδίου ο Σαββόπουλος.

Και ο Μπομπ Ντίλαν είναι μεγάλος, αλλά δέχτηκε να διαφημίσει εσώρουχα. Δεν τον ψέγω, προτιμώ όμως χίλιες φορές τον Μπρους Σπρίνγκστιν, που αρνήθηκε πρόταση εκατομμυρίων για να διαφημίσει τα Κράισλερ.

Με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε πάψει να ζητάμε από τους καλλιτέχνες να υψώνουν την παντιέρα τής (όποιας) ηθικής. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να κάνουμε παντιέρα μας εκείνους που πορεύονται αταλάντευτα στο δρόμο τής (όποιας) ηθικής. Ο Χατζιδάκις τα έβαζε τότε με την παντοδύναμη «Αυριανή», ο Θεοδωράκης στέλνει τώρα επιστολές (ανεξάρτητα με τα όσα σωστά ή μη γράφει σε αυτές) στην εκπομπή του Μάκη. Την ίδια ώρα ο Γιάννης Αγγελάκας αποτραβιέται στον Ψηλορείτη. Υπάρχει διαφορά, δεν νομίζετε;


ΔΗΜ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 06.05.2008

Αντίο Βερολίνο

Η ταινία του φίλου Δημήτρη Αθανίτη, αύριο, Τρίτη, 10.45, στο κανάλι της... Βουλής. Αν μας το έλεγες, τώρα, αυτό, τότε, θα σκάγαμε στα γέλια!

Μια ανεξάρτητη χαμηλού κόστους ταινία που θυμίζει τον κινηματογράφο του Βιμ Βέντερς και του Φασμπίντερ. Πρωταγωνιστής ένας Έλληνας σκηνοθέτης (Παναγιώτης Θανασούλης) που φυτοζωεί στο Βερολίνο προσπαθώντας να γυρίσει την ταινία της ζωής του, που την τιτλοφορεί " Αντίο Βερολίνο". Κάποτε θα εμφανιστεί ο Έλληνας μαικήνας παραγωγός που θα προτείνει να χρηματοδοτήσει την ταινία του. Όταν ο ήρωας φτάνει τελικά στην Ελλάδα για να αρχίσει τα γυρίσματα, θα βρεθεί μπροστά σε διάφορες εκπλήξεις, ανάμεσά τους και δύο γκάνγκστερ που τον παρακολουθούν πιστεύοντας ότι είναι κάποιος άλλος. Οι γκάνγκστερ είναι ο υπογράφων (ένας... αλμπίνο serial killer) και ο ίδιος ο Αθανίτης, ο σκηνοθέτης της ταινίας!



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σενάριο, σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Παναγιώτης Θεοφανόπουλος
Σκηνικά / Κοστούμια: Ασημίνα Δημητροπούλου
Κοστούμια: Ευγενία Μινακούλη
Μοντάζ: Στάθης Πλότας
Μουσική: Γιώργος Μπιλικάς
Ηθοποιοί: Παναγιώτης Θανασούλης Eva Splater Τάσος Μπλάτσιος Tarek El Mandi Ζαχαρένια Αθητάκη Γρηγόρης Βαφιάς και Ίνγκριντ Φραγκαντώνη
Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Δημήτρης Αθανίτης

Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια:75 λεπτά
1994
Ελληνικά - Γερμανικά

No Milk Today

Σάββατο 3 Μαίου, 23.10

Funtime is over.