Γκασκόιν: «Αφήστε με να πεθάνω» 14/09/2008, 11:39 www.sportfm.gr
Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις του Πολ Γκασκόιν συνεχίζονται, καθώς ο 41χρονος παλαίμαχος άσος εγκατέλειψε κλινική αποτοξίνωσης στο Αλγκάρβε της Πορτογαλίας. Ο «Γκάζα» εντοπίστηκε σε ξενοδοχείο, όπου προκάλεσε αναταραχή και φέρεται να αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με συνδυασμό χαπιών και αλκοόλ. Η πρώην σύζυγός του, Σέριλ, με την κόρη του, Μπιάνκα, ειδοποιηθήκαν να τον συνετίσουν και εκείνος αφού τις έβρισε φώναξε σύμφωνα με παρευρισκόμενους «Αφήστε με να πεθάνω ήσυχος!». Στη συνέχεια τον αναισθητοποίησαν και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όπου του έγινε πλύση στομάχου. Η κατάσταση της υγείας, σωματικής και ψυχικής, του πάλαι ποτέ σπουδαίου μέσου οδεύει από το κακό στο χειρότερο…
Εξιχνιάστηκαν οι συνθήκες θανάτου του Μαυρου Προφητη Isaac Hayes.
Και η ζωή, για άλλη μιά φορά, μας έπαιξε ένα κακό παιχνίδι.
Αντιγράφω την είδηση.
Ο Isaac Hayes, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του την Κυριακή, αναίσθητος δίπλα σ' ένα εν λειτουργία μηχάνημα γυμναστικής.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο σερίφης του Shelby County, της περιοχής όπου διέμενε ο γνωστός καλλιτέχνης, γείτονες που αντιλήφθηκαν το τραγικό συμβάν προσπάθησαν να τον επαναφέρουν στη ζωή, μεταφέροντας τον παράλληλα στο κοντινότερο νοσοκομείο όπου και απλά ανακοινώθηκε ο θάνατος του από φυσικά αίτια
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”
Ένας τόπος συνάντησης και συζητήσεων…. Για αυτούς που ενδιαφέρονται για τις υπόγειες σχέσεις που συνδέουν τα επιφαινόμενα, γι αυτά που για να συνειδητοποιήσεις πρέπει πρώτα να χτυπηθείς, μετά να υποψιαστείς και στο τέλος να καταλάβεις.
Γιατί ο Πόντος αποτελεί μια υπόγεια διεργασία ανατρεπτική -και γι αυτό αριστερή- για τις μέχρι τώρα εικόνες μας. (yason@in.gr)
«Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Το αποδεικνύουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλον τον κόσμο. Το έχουμε στα κύτταρα μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο. Είναι κρίμα να το αμφισβητούμε. Οταν υπάρχει ελληνική ψυχή και πίστη στον Θεό, μπορείς να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου» Φανή Χαλκιά - Αθήνα 2004
Σκυλί φύλαγε επί έξι εβδομάδες τη σορό του αφεντικού του που αυτοκτόνησε
Ένα σκυλί έμεινε επί έξι εβδομάδες πλάι στη σορό του αφεντικού του, ο οποίος αυτοκτόνησε σε μια απομακρυσμένη επαρχιακή περιοχή της πολιτείας Κολοράντο των ΗΠΑ. Το θηλυκό σκυλί φύλαγε το πτώμα του ιδιοκτήτη του, διώχνοντας τα κογιότ που πλησίαζαν για να τραφούν από την αποσυντιθέμενη σορό του. Το σκυλί επέζησε, κυνηγώντας ποντίκια και λαγούς και πέραν του ότι έχει υποστεί μερική αφυδάτωση και έχει αδυνατίσει, βρέθηκε σε καλή κατάσταση.
Νεκρός βρέθηκε την Κυριακή στην κατοικία του ο συνθέτης και τραγουδιστής Άιζακ Χέιζ, με σημαντική παρουσία στην δεκαετία του 1970. Ο Χέιζ, ηλικίας 65 ετών, ζούσε στο Μέμφις του Τενεσί. Την αστυνομία ειδοποιησε μέλος της οικογένειας του όταν ο Χέιζ δεν έδινε σημεία ζωής. Τα αίτια θανάτου δεν έγιναν γνωστά.
Ο Isaac Hayes άφησε πίσω του μία τεράστια καριέρα 40 και πλέον χρόνων, κατά τη διάρκεια των οποίων συνεργάστηκε με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της soul μουσικής, όπως οι Otis Redding, Johnnie Taylor, Bar Kays, Booker T. Jones (Booker T. and the MGs), Sam & Dave, Millie Jackson, Dionne Warwick και πολλοί άλλοι. Υπήρξε ο πρώτος Αφρο-Αμερικάνος συνθέτης που κέρδισε βραβείο Oscar, για το μουσικό θέμα της ταινίας Shaft, το 1971, ενώ ήταν από τους βασικότερους συντελεστές της περίφημης δισκογραφικής εταιρείας Stax Records. Είχε 7 Νο. 1 R & B albums (με το κλασσικό “Hot Buttered Soul” να ξεχωρίζει), συμμετείχε σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, ενώ τα τραγούδια του έχουν διασκευαστεί ή χρησιμοποιηθεί σαν samples από αμέτρητους σύγχρονους καλλιτέχνες, όπως οι Massive Attack, Portishead, Tricky, TLC, TuPac Shakur, Eric B. And Rakim, Big Daddy Kane, Dr. Dre, Snoop Dog, Destiny’s Child, Ice Cube, Notorious B.I.G., Mase, DJ Quik, Yo To και άλλοι. Άλλωστε, αποτελεί μία από τις βασικότερες επιρροές της rap / hip hop σκηνής, αφού τόσο ο μονόλογος του Theme From “Shaft”, όσο και το περίφημο “Ike’s Rap” που ηχογραφήθηκε το 1970 (!!) – μια δεκαετία πριν από το, θεωρούμενο ως απαρχή του συγκεκριμένου μουσικού ρεύματος, “Rappers Delight” των Sugarhill Gang – είναι τα κομμάτια που στην ουσία έβαλαν τις βάσεις πάνω στις οποίες δούλεψαν αμέτρητοι μεταγενέστεροι μαύροι – και όχι μόνο – μουσικοί. Το 2002 έγινε μέλος του Rock And Roll Hall Of Fame, ενώ τρία χρόνια αργότερα εισήχθη και στο Songwriters Hall Of Fame, μαζί με τους Robert B. Sherman, Richard M. Sherman, Bill Withers, John Fogerty, Steve Cropper και David Porter, γεγονός φυσιολογικό για έναν άνθρωπο που έχει συνθέσει τόσο σπουδαία και διαχρονικά κομμάτια, όπως το “Theme From Shaft”, το “Soul Man” και το “Hold On, I’m Coming”, μεταξύ άλλων. Για την ανθρωπιστική του εκστρατεία, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του μέσω του Isaac Hayes Foundation, τιμήθηκε από τη βασιλική οικογένεια της Γκάνα και έφερε και ο ίδιος – έστω και τυπικά – τη βασιλική ιδιότητα, κάτω από το όνομα Nene Katey Ocansey I.
Ο Isaac Hayes κέρδισε τη θέση του ως μία από τις επιδραστικότερες –και παραγωγικότερες– προσωπικότητες της Αφρο–Αμερικανικής κουλτούρας όλων των εποχών. Σπάνιος μουσικός και συνθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός (χαρακτηριστικότατος ο ρόλος του ως “The Duke” στην περίφημη ταινία του John Carpenter «Απόδραση Από Τη Νέα Υόρκη»), επιτυχημένος επιχειρη-ματίας και εξαιρετικός... μάγειρας (άλλωστε, δά-νειζε και τη φωνή του στον, διάσημο πλέον, χαρακτήρα του Chef από τη γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων South Park, για εννέα περίπου χρόνια, πριν αποχωρήσει πέρυσι για λόγους δεοντολογίας).
Είχαμε την μεγάλη τιμή να συνεργαστούμε με τον μυθικό Isaac Hayes στη μοναδική του συναυλία στη χώρα μας στις 3 Μαρτίου του 2007.
Η θλίψη μας είναι μεγάλη.
SOULSVILLE: Τα νεανικά χρόνια του Isaac Hayes
Ο Isaac Hayes γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1942, στο Covington του Tennessee, μία περιοχή που βρίσκεται γύρω στα 50 χιλιόμετρα νότια του Memphis. Ορφάνεψε σε νηπιακή ηλικία, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει, μαζί με την αδελφή του Willete, υπό την επίβλεψη και φροντίδα των γονέων της μητέρας του, Willie και Rushia Addie-Mae Wade, οι οποίοι εμφύσησαν στον Hayes την αγάπη τους για τις απλές απολαύσεις της αγροτικής ζωής. “Καλλιεργούσαμε μόνοι μας την τροφή μας, είχαμε καλαμπόκι και μελάσσα, ενώ ένας σάκος αλεύρι μπορούσε να μας κρατήσει για αρκετούς μήνες. Πέρα από το ότι εκτρέφαμε και λίγα ζώα, ο παππούς μου συχνά πήγαινε για κυνήγι κι επέστρεφε με μερικούς λαγούς, οπότε είμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτά που είχαμε. Όταν όμως μεταφερθήκαμε στο Memphis βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία.” Δυστυχώς όμως, μετά τον πρόωρο χαμό των γονιών του, η ζωή έμελλε να δείξει ξανά το σκληρό της πρόσωπο. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, η υγεία του παππού του άρχισε να χειροτερεύει ραγδαία. Από ένα σημείο και μετά έμεινε κατάκοιτος, για να πεθάνει τελικά όταν ο Isaac είχε φτάσει στην ηλικία των 11 ετών. «Τότε ήταν που αντιμετωπίσαμε πραγματικά δύσκολες στιγμές σαν οικογένεια», θυμόταν ο ίδιος, «όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε βαμβακοφυτείες και να κάνω, στην κυριολεξία, ένα σωρό διαφορετικές δουλειές, έτσι ώστε να τα βγάζουμε πέρα.» Μοιάζει σαν ειρωνεία της τύχης, αλλά η τελευταία επίσημη κατοικία του, στο ανατολικό Memphis, είχει θέα σε αυτά ακριβώς τα λειβάδια όπου οι αφρο-αμερικάνοι καλλιεργούσαν το βαμβάκι –συνήθως για λογαριασμό των γαιοκτημόνων– επί δύο αιώνες. Ο Hayes, βέβαια, δεν έμεινε μόνο σε αυτό, αφού παράλληλα έκανε διάφορα θελήματα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, γι’ αυτόν και την υπόλοιπη οικογένειά του. Κούρευε το γρασίδι σε κήπους, παρέδιδε τα ψώνια, καθώς και ξύλα για θέρμανση σε διάφορα σπίτια, ενώ στον...ελεύθερο χρόνο του καθάριζε τα παπούτσια των περαστικών στη Beale Street. Για έναν έφηβο, όμως, η φτώχεια είναι πολύ σκληρή, ιδίως από τη στιγμή που συνδυάζεται με την πρώτη συνειδοτοποίηση που επέρχεται, συνήθως, σε αυτή την ηλικία. Στην περίπτωση του Hayes είχε ένα αποτέλεσμα που έμελλε να τον σημαδέψει για την υπόλοιπη ζωή του. Αισθανόμενος μειονεκτικά απέναντι στους συνομηλίκους του, λόγω της τραγικής οικονομικής κατάστασής του, και πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να προσελκύσει τα κορίτσια επειδή δεν είναι καλοντυμένος, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Manassas High School, όπου φοιτούσε. Μετά από έξι εβδομάδες, μία αντιπροσωπεία καθηγητών κατέφθασε στο σπίτι του για να πει τα νέα στη γιαγιά του. «Θεέ μου, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί...», θυμότανι, «αλλά εκείνοι το μόνο που της είπαν ήταν πως ‘αυτός ο νεαρός έχει πολλά να προσφέρει και δεν έχουμε τη δυνατότητα να τον χάσουμε.’» Οι καθηγητές μάζεψαν ορισμένα ρούχα και τα πρόσφεραν στον νεαρό Isaac, ο οποίος αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο και να πάρει, τελικά, το απολυτήριό του. Αυτή η κίνηση τους χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό και την ψυχή του και αποτελεί το βασικό λόγο που ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης αφιέρωσει πάρα πολύ χρόνο καταβάλοντας προσπάθειες για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού και, αντίστοιχα, την εξάπλωση της –βασικής, τουλάχιστον– μόρφωσης σε όλα τα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στις φτωχές χώρες της Αφρικής. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η Πολιτεία του Tennessee αποφάσισε να τον τιμήσει, εκείνος φρόντισε να μεταφέρει το αντίστοιχο βραβείο στο Manassas High School.
Ο Hayes τραγουδούσε στην εκκλησία από την ηλικία των πέντε, αλλά σταμάτησε όταν η φωνή του «έσπασε», στην εφηβεία. Λίγο αργότερα, μετά από προτροπή ενός σχολικού συμβούλου, συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό ταλέντων, τραγουδώντας την επιτυχία του Nat King Cole, Looking Back. Όπως έλεγε ο ίδιος «όταν τελείωσα όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό! Πραγματικά ένιωσα υπέροχα! Μέσα σε μια νύχτα ένα σωρό κορίτσια, ακόμα και μερικά που πήγαιναν μία – δύο τάξεις πιο ψηλά από εμένα, με προσκαλούσαν να βγούμε για φαγητό! Αληθινή μεταστροφή στη μέχρι τότε ‘καριέρα’ μου! Έτσι, άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική στα σοβαρά.» Αμέσως μετά, έγινε μέλος της σχολικής μπάντας και έμαθε να παίζει σαξόφωνο υπό την καθοδήγηση του Lucian Coleman, αδελφού του hard-bopper George Coleman. Παράλληλα, ο Hayes καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα παρακλάδια της μαύρης μουσικής, αφού τραγουδούσε gospel με τους Morning Stars, doo-wop με τους Sir Isaac and the Doo-Dads, τους Teen Tones και τους Ambassadors, ενώ έπαιζε και λίγη jazz με τους Ben Branch Band στο Club Tropicana, στο βόρειο Memphis. Αργότερα έπαιζε σαξόφωνο και τραγουδούσε blues στους Calvin Valentine and the Swing Cats, διασκέδαζε τους μαθητές μαζί με τους Missiles σε parties αποφοίτησης και, παράλληλα, έκανε εντατικά μαθήματα πιάνου. Τα χρόνια της Stax Ο Hayes αποφοίτησε τελικά σε ηλικία 21 ετών από το Manassas, το 1962. Ήταν η χρονιά αμέσως μετά από τις πρώτες του κυκλοφορίες της νέας δισκογραφικής εταιρείας με το όνομα Stax Records, μέρος της Satellite Records και του Satellite Record Store, το οποίο άνοιξε το 1958 και στεγαζόταν στο παλιό Capitol Theatre. O Hayes κέρδισε πολλές υποτροφίες από κολέγια, χάρη στο εξαιρετικό μουσικό ταλέντο του, αλλά επέλεξε να μην πάει σε κανένα από αυτά. Αντ’ αυτού, εντρύφησε αρκετά στις γνώσεις του στο πιάνο έτσι ώστε να βρει δουλειά με το βαρύτονο σαξοφωνίστα Floyd Newman στο Plantation Inn στο δυτικό Αρκάνσας. Ο Newman συνεργάστηκε –και αυτός– με την Stax Records στα τέλη του 1963: το “Frog Stomp” ήταν το μόνο solo single που ηχογράφησε ποτέ, στο οποίο συμμετείχε ο Hayes στη σύνθεση και στο πιάνο. «Εκείνη την περίοδο που ήμουν εκεί», θυμόταν ο Hayes, «ο Jim Stewart, ιδιοκτήτης της Stax, με κοίταξε και είπε, ‘Κοίτα, ο Booker T , από τους Booker T & the MG’s πήγε στην Ιντιάνα και χρειάζομαι κάποιον που να παίζει πλήκτρα. Τη θες τη δουλειά;’ Ναι!, είπα.» Οι πρώτες ηχογραφήσεις του, επί πληρωμή, ήταν με τον Otis Redding στις αρχές του 1964 και ο Hayes έγινε σύντομα μία πανταχού παρουσία στη Stax. Λίγο αργότερα, ο τραγουδιστής και στιχουργός David Porter πρότεινε στον Hayes να συνεργαστούν σα συνθέτες. Μετά από μερικές δειλές προσπάθειες για τον Porter (“Can’t See You When I Want To”) και την Carla Thomas (“How Do You Quit [Someone You Love]”, τα πάντα άρχισαν να προσλαμβάνουν μεγάλες διαστάσεις. Ως συνθέτες, ενορχηστρωτές και παραγωγοί, το δίδυμο Hayes-Porter έγινε το πολυτιμότερο αγαθό της Stax αρχίζοντας το 1966-67. Τα hits των Sam & Dave “You Don’t Know Like I Know”, “Hold On! I’m Comin’”, “Said I Wasn’t Gonna Tell Nobody” και “Soul Man”, το περίφημο R&B κομμάτι που κέρδισε βραβείο Grammy και παραμένει εξαιρετικά δημοφιλές μέχρι σήμερα, ήταν ανάμεσα στις 200 συνθέσεις των Porter-Hayes που έγιναν επιτυχίες. Για την Carla Thomas ήταν τα “Let Me Be Good To You” και “B-A-B-Y”, ενώ για το Johnnie Taylor ήταν το “I Had A Dream”.
Το ντεμπούτο σόλο του Hayes “Presenting Isaac Hayes”, ηχογραφήθηκε ως τρίο (με το μπασίστα των MG’s Duck Dunn και το ντράμερ Al Jackson) τις πρώτες πρωινές ώρες μετά από ένα ολονύχτιο πάρτυ της Stax. Το προσωπικό, αισθησιακό, με άρωμα τζαζ, τζαμάρισμα δεν κατάφερε να μπει στα charts, αλλά έγινε σημείο αναφοράς για πολλούς μελλοντικούς δίσκους. Η δουλειά του Hayes με τους Sam & Dave, Otis Redding, Booker T & the MG’s, Mar-Keys, Rufus & Carla Thomas και, γενικότερα, όλο το δυναμικό της Stax, έγινε ο ήχος γνωστός ως “Memphis Sound”. Άλλαξε τελείως την pop μουσική και επηρέασε τους πάντες, από τον Elvis Presley και το Ray Charles, μέχρι τους Beatles και τους Rolling Stones. Στις 4 Απρίλη του 1968, ενώ η Stax οριστικοποιούσε την πώλησή της στην εταιρία Gulf & Western, ο Dr. Martin Luther King Jr. δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Lorraine στο κέντρο του Μέμφις. Ο Hayes, ο οποίος υποστήριζε τον King στην μάχη του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν προγραμματισμένο να τον συναντήσει εκείνη τη μέρα. «Με επηρέασε πάρα πολύ», είπε ο Hayes. «Για έναν ολόκληρο χρόνο, δεν μπορούσα να δημιουργήσω. Είχα τόση πικρία και θυμό. Σκέφτηκα, τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, γι’ αυτό θα γίνω επιτυχημένος και θα αποκτήσω δύναμη, ώστε να μπορώ να έχω μια φωνή που θα ακουστεί και θα κάνει τη διαφορά. Έτσι γύρισα στη δουλειά και ξανάρχισα να γράφω.” Τα Χρόνια Της Enterprise Και Το Oscar Για Το “Shaft” Ο Isaac Hayes ξαναβγήκε στην επιφάνεια το καλοκαίρι του 1969 με το album - ορόσημο “Hot Buttered Soul” και η καριέρα του Hayes δε θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Το LP ήταν μια συλλογή από τέσσερα οργιώδη, αισθησιακά κομμάτια, από την 12-λεπτη εκτέλεση του “Walk On By”, που άνοιγε το album, μέχρι το 18-λεπτο “By The Time I Get To Phoenix”, που το έκλεινε. Και οι δύο μεριές μπήκαν στο TOP 40 των R&B κομματιών. Το LP έμεινε στο Pop chart για 81 εβδομάδες! Ανάγκασε τη μουσική βιομηχανία να υπολογίσει, για πρώτη φορά, τη μουσική Soul ως μορφή τέχνης αποτυπωμένη σε άλμπουμ. Μία νέα εποχή Αφρο-κεντρισμού και Μαύρης Δύναμης ανέτειλε, και το να αφιερωθεί ολόκληρο το εξώφυλλο του δίσκου στο ξυρισμένο κεφάλι του Hayes ήταν μία δήλωση επανάστασης. Το “Hot Buttered Soul“ κυκλοφόρησε κάτω από την ετικέτα της Enterprise (ναι, από το διαστημόπλοιο στο Star Trek), θυγατρικής της Stax, όπου ο Ηayes θα ηχογραφούσε για τα επόμενα πέντε χρόνια και θα έφερνε επτά Νο 1 albums! Στις αρχές των 70’s δεν υπήρχε εβδομάδα που δύο ή ακόμη και τρία albums του δεν ήταν στα charts. Το 1970 βγήκαν στην αγορά δύο ακόμα δουλειές του, μέσα από τις οποίες επανακυκλοφόρησαν παλιότερα κομμάτια του σε μικρότερες εκτελέσεις: το “The Isaac Hayes Movement” (7 εβδομάδες Νο 1 με το “I Stand Accused”) και το “…To Be Continued” ( 11 εβδομάδες Νο 1, με την πρώτη έκδοση του “Ike’s Rap”. Η άφιξη της ταινίας “Shaft“ το καλοκαίρι του 1971 με διπλό LP soundtrack και το ομώνυμο τραγούδι τίτλων ήταν καθοριστικό σημείο για την καριέρα του. To τρίο που αποτέλεσαν ο Isaac Hayes, ο πρωταγωνιστής της ταινίας Richard Roundtree και ο σκηνοθέτης Gordon Parks έδωσε σάρκα και οστά σε μία νέα εποχή «Μαύρης ενδυνάμωσης». Το “Shaft“ ήταν το πρώτο album στην ιστορία από solo μαύρο καλλιτέχνη που έφτασε Νο 1 - και στο Pop και στο R&B chart - για 14 εβδομάδες. Την επόμενη χρονιά, ο Hayes έγινε ο πρώτος αφροαμερικάνος συνθέτης που κέρδισε βραβείο Oscar για την καλύτερη μουσική σε ταινία. Στις επόμενες δεκαετίες συνέχισε να γράφει μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 1971 και ενώ το “Shaft” ακόμη μεσουρανούσε, ο Hayes κυκλοφόρησε ένα καινούριο διπλό LP, με τον τίτλο Black Moses (No 1 για 7 εβδομάδες, το οποίο περιείχε και το διάσημο “Never Can Say Goodbye”), ένα προσωνύμιο που θα τον ακολουθούσε για πολλά χρόνια αργότερα. Αργότερα την ίδια χρονιά ήρθε το άλμπουμ “Joy“. Εκτός από το ομότιτλο κομμάτι, μία crossover R&B και pop επιτυχία, περιείχε και το “I Love You That’s All”, το οποίο στο μέλλον σάμπλαραν πολλοί, από τις TLC και τους Massive Attack μέχρι τους Eric B. & Rakim και Big Daddy Kane. Στην τελευταία δεκαετία, η μουσική του Hayes έχει σαμπλαριστεί – επισήμως – 200 φορές σε ηχογραφήσεις από Dr. Dre, Snoop Dog, Dj Quik, Ice Cube, Destiny’s Child, Tricky, Portishead (στο περίφημο “Glory Box”), TuPac Shakur και Notorious B.I.G. Μια Νέα Εποχή / Κινηματογράφος Και Τηλεόραση Το 1974 οι σχέσεις του με τη Stax/Enterprise είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και χαλαρότερες, λόγω επαγγελματικών διαφωνιών. Έτσι, το 1975, ο Hayes ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρεία μέσω της ABC Records: την HBS (ή Hot Buttered Soul). Με το πρώτο του νέο album, “Chocolate Chip“ (No 1 για 7 εβδομάδες με το ομότιτλο R&B hit), έδειξε ότι μπορεί να προσαρμοστεί στην εποχή της disco, κρατώντας όμως την προσωπική του μουσική ταυτότητα άθικτη. Ακολούθησαν τρία νέα albums στην HBS το 1976, τα οποία μπήκαν στο Top 20 των R&B charts: “Disco Connection“, “Groove-A-Thon“ και “Juicy Fruit (Disco Freak)”. Η περιοδεία του με τη Dionne Warwick στις αρχές του 1977, αποτυπώθηκε σε βινύλιο στην τελευταία ηχογράφηση της HBS, αφού οι οικονομικές δυσκολίες ήταν πολλές και ανάγκασαν τον Hayes να δηλώσει χρεοκοπία. Ξαναβγήκε στην επιφάνεια στα τέλη του 1977 με ένα νέο δισκογραφικό συμβόλαιο, αυτή τη φορά στην Polydor, χρησιμοποιώντας ως νέα του βάση την Ατλάντα και με νέο album, το “New Horizon”. Ακολούθησαν δύο ακόμα κυκλοφορίες, τα “For The Sake Of Love” και “Don’t Let Go”. Έπειτα έφτασε η εποχή όπου ο Hayes άρχισε να παίζει μικρούς ρόλους σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες αλλά και σειρές. Το 1981 έπαιξε τον κακό Duke στην ταινία του John Carpenter Escape From New York, ενώ το 1985 έπαιξε ρόλους σε σειρές όπως A-Team και Miami Vice, στην τηλεοπτική ταινία Jailbait: Betrayed by Innocence, καθώς και σε δύο ακόμα κινηματογραφικές ταινίες, Counterforce και Dead Aim (1987). Από τότε, δεν πέρασε ούτε χρόνος που να μην έπαιξε έναν και δύο ρόλους σε ταινίες. Ανάμεσα στις 36 που έχει κάνει, από το 1990 μέχρι σήμερα, είναι οι: Fire, Ice & Dynamite (με τον Roger Moore), Guilty As Charged (με τον Rod Steiger), Final Judgement (με τον Brad Dourif, 1992), Posse (με τον Mario Von Peebles, 1993), Ρομπέν των Δασών: Οι Ήρωες με τα Κολάν του Mel Brooks (1993), It Could Happen To You (με τον Nicolas Cage, 1994), Once Upon A Time… When We Were Colored (με τον Richard Roundtree, 1995), Flipper (με τον Paul Hogan, 1996), Six Ways To Sunday (με τη Debbie Harry, 1997), Ninth Street (με τον Martin Sheen, 1999, για την οποία έγραψε και το soundtrack), Reindeer Games (με τον Ben Affleck, 2000), Shaft (re-make με τον Samuel L. Jackson, 2000), A Man Called Rage (με τον Lance Henriksen, 2002) και την ολοκαίνουρια τηλεταινία Book Of Days (με τον Will Wheaton). Την ίδια στιγμή, κρατούσε διάφορους ρόλους, μικρούς αλλά και μεγαλύτερους, σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές όπως οι “Tales From The Crypt”, “The Fresh Prince Of Bel-Air”, “Sliders”, “The Hughleys”, “The Education Of Max Bickford”, “Fastplane”, και πιο πρόσφατα στη σειρά “Girlfriends” με την Tracee Ellis Ross. Από μουσικής πλευράς, ο Hayes είχε γυρίσει στο προσκήνιο στα τέλη του 1986 με νέο συμβόλαιο στην Columbia και νέο album, το “U-Turn“, με single μία νέα έκδοση του “Ike’s Rap”. Το τραγούδι είχε τόσο έντονο μήνυμα ενάντια στο κρακ, που ο στίχος “Don’t Be A Resident Of Crack City” (Μην είσαι κάτοικος της πόλης του κρακ), έγινε σλόγκαν ενός κέντρου αποτοξίνωσης στο Detroit. Το κάλεσμα Της Αφρικής Ο ρόλος του Hayes ως ανθρωπιστή έγινε ευρύτερα γνωστός, όταν ταξίδεψε με τον Barry White στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, στην Αφρική, στα τέλη του 1991, για να γυρίσει ένα video clip για το single του White “Dark And Lovely (You Over There)”. Όταν γύρισε στην Αμερική, ο Hayes βγήκε στο δρόμο και μίλησε σε Αφροαμερι-κάνικες κοινωνικές ομάδες και σε εκθέσεις σε όλη τη χώρα. Ενθάρρυνε όλους όσους γνώριζε να επισκεπτούν την Αφρική, αν μπορούσαν, να μιλήσουν με τους ανθρώπους εκεί ή τουλάχιστον να υποστηρίξουν την οικονομική ανάπτυξη. Σε μία τελετή που έγινε προς τιμήν του στη Γκάνα, τον Δεκέμβρη του 1992, συμμετείχαν και οι Public Enemy, οι οποίοι έδωσαν εκεί συναυλίες με τoν Hayes. Παιδεία και Μόρφωση Ο Hayes έχει δείξει μεγάλη αφοσίωση στην καμπάνια για την εξάπλωση του μηνύματος ότι η παιδεία και η μόρφωση είναι τα κλειδιά για την ελευθερία και την ευημερία στον κόσμο. Το 1993 έγινε επίσημα ο διεθνής εκπρόσωπος για την καμπάνια “Εφαρμοσμένη Εκπαιδευτική Σταυροφορία για την Παγκόσμια Παιδεία”. Πολύ σύντομα μετά από αυτό, ίδρυσε το Ίδρυμα Isaac Hayes (The Isaac Hayes Foundation), του οποίου αποστολή είναι να βοηθήσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να ολοκληρωθούν, μέσα από τη μόρφωση, τη μουσική παιδεία και μέσα από προγράμματα που ενισχύουν την αυτοεκτίμηση του ανθρώπου. Το 1995, μόλις είχε υπογράψει νέο συμβόλαιο με τη Virgin Records, κυκλοφόρησε δύο νέα CDs: το “Raw And Defined” και το “Branded”. Το 1998 συμμετείχε στο “Blues Brothers 2000” soundtrack, μαζί με καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Gary US Bonds, Eric Clapton, Bo Diddley, Dr. John, Billy Preston, Lou Rawls, Koko Taylor, Jimmie Vaughan, Steve Winwood, Grover Washington και πολλούς άλλους.
Σε ηλικία 86 ετών πέθανε ο διευθυντής παραγωγής Φαίδων Παπαμιχαήλ, που υπήρξε σταθερός συνεργάτης του Τζον Κασσαβέτη και του Ζυλ Ντασσέν. Ο Παπαμιχαήλ, πατέρας του διάσημου διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, που κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, γεννήθηκε το 1922 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάχθηκε στην αγγλική αεροπορία και υπηρέτησε στο ελληνικό ναυτικό. Eκανε σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι και εργάστηκε ως βοηθός σκηνογράφου στην Κομεντί Φρανσέζ. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ζυλ Ντασσέν και δούλεψαν μαζί στο «Ποτέ την Κυριακή» και τη «Φαίδρα».
Ταξιδεύοντας στην Αμερική, ο Παπαμιχαήλ γνώρισε τον δεύτερο ξάδελφό του Τζον Κασσαβέτη και από το 1965 άρχισαν να συνεργάζονται. Η πρώτη ταινία που έκαναν μαζί ήταν τα «Πρόσωπα», ενώ ακολούθησαν πολλές ακόμη, όπως οι «Σύζυγοι» και το «Μίνι και Μόσκοβιτς». Η τελευταία του δουλειά στην Αμερική ήταν στην ταινία «Unhook the stars» του γιου του Τζον Κασσαβέτη, Νικ.
Αιωνίως νεανίας (παρασάγκας νεώτερος από κάτι πιτσιρικάδες κουρασμένους γιάπηδες που σέρνονται στα κανάλια και τις διαφημιστικές) ,αφοπλιστικά τρυφερός, ανιδιοτελής εραστής του ανεξάρτητου κινηματογράφου, έτοιμος για έξαψη και περιπέτεια, με μιά σπάνια σοφία που σου την μετέδιδε αμέσως η αύρα του. Φίλος κάθε λογής απόκληρων, αποκλεισμένων και μοναχικών κινηματογραφιστών, εξαιρετικά ευγενής και βαθειά στρατευμένος, ο Φαίδων έφυγε περιμένοντας την επόμενη ταινία αφήνοντας τους νέους φίλους του ακόμη πιο μόνους. Δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι σαν και αυτόν, Στην υγειά σου καλέ μου φίλε! One for my baby and one for the road.
Καταβάθος είμαι, ακόμη, άνθρωπος. Ή, ας πούμε, πως έτσι νομίζω. Μπορεί και να ελπίζω.
Αξίζει τον κόπο μιά βόλτα στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιως, στα πλαίσια του 2nd Emotion Pictures, να δείτε, με τον πρωινό σας καφέ, την πρώτη μικρού μήκους τεκμηρίωσης (όπερ ντοκιμαντέρ) της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας Μαρίνας Δανέζη "Ο Χρονοπειρατής". Σημειώτσε αυτό το όνομα-κάπου στα πίσω κιτάπια της πληροφορικής.
Ο χρονοπειρατής (The Pirate of Time) Μαρίνα Δανέζη, Ελλάδα, 2008, 25 λεπτά
Σύνοψη: Η Μαρίνα και η Μαρία γνωρίστηκαν πριν από δεκαοκτώ χρόνια. Τις ενώνουν οι εμπειρίες και οι σκανταλιές των παιδικών τους χρόνων. Σήμερα, η Μαρίνα σπουδάζει θέατρο και δουλεύει ως αφηγήτρια παραμυθιών. Η Μαρία σπουδάζει ψυχολογία και παράλληλα γράφει ποιήματα, παραμύθια και στίχους τραγουδιών. Τα δυο κορίτσια έχουν μάθει να ονειρεύονται και να δημιουργούν μαζί. Η Μαρίνα, χάρη σ' ένα παραμύθι της φίλης της, επισκέπτεται το κέντρο αποκατάστασης παιδιών με εγκεφαλική παράλυση όπου είχαν γνωριστεί. Η Μαρία, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, θα ανοίξει την καρδιά της όχι μόνο στους συμφοιτητές της αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο
Βιογραφικό: Η Μαρίνα Δανέζη έχει σπουδάσει θέατρο και μαθηματικά. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραγωγές. Έχει δουλέψει επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη και ως επιστημονική συνεργάτρια σε δύο ντοκιμαντέρ.
συντελεστές:σκηνοθεσία-σενάριο Μαρίνα Δανέζη παραγωγή Άλκης Σδούγκος a.r.t.production
μουσική Γιώργος Λαγογιάννης-συγκρότημα φτηνό ευέλικτο μουσικό δυναμικό
Εγώ, παραδόξως, θα έχω ξυπνήσει και θα είμαι εκεί.
Εκατό χρόνια, τις ημέρες αυτές (23 Ιουνίου) από τη γέννηση και 48 από τον πρόωρο θάνατο (στα 52 του) του Μ. Καραγάτση. Ενός από τους πιο ταλαντούχους και πολυδιαβασμένους λογοτέχνες της περίφημης «γενιάς του '30», που δίκαια ομότεχνοι και αναγνωστικό κοινό τιμούν.
Να τον μνημονεύσουμε μέσα από δυο, όχι ιδιαίτερα γνωστές, πτυχές του χαρακτήρα του. Η πρώτη αφορά την υπεράσπιση ενός νεότερου λογοτέχνη, του οποίου ένα μυθιστόρημα είχε προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις. Η δεύτερη, μια βίαιη αντίδρασή του κατά πρεσβύτερου ομοτέχνου, ο οποίος σε κριτική για ένα έργο του είχε εκτραπεί σε αιχμές που έθιγαν την αντρική του αξιοπρέπεια.
Υπέρ Ν. Κάσδαγλη
Το 1959 ο Νίκος Κάσδαγλης κυκλοφόρησε τους «Κεκαρμένους», ένα μυθιστόρημα που αναφερόταν στη στρατιωτική ζωή, στο οποίο αρκετοί κριτικοί, αφού αναγνώριζαν μερικά προτερήματα, του καταλόγιζαν θανάσιμα ελαττώματα, χυδαία γραφή και πρόθεση αντιμιλιταριστικής προπαγάνδας (!).
Ο Καραγάτσης, ερεθισμένος από τις κριτικές, το διάβασε και, όπως βεβαιώνει, μολονότι δεν εγνώριζε τον συγγραφέα, έσπευσε να τον υπερασπιστεί μ' ένα τεράστιο (περίπου δισέλιδο) μαχητικό άρθρο, που δημοσιεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1960 στον «Ταχυδρόμο», με τίτλο «Οι "Κεκαρμένοι" και άλλα τινά...». Προλόγιζε ο διευθυντής του περιοδικού Γ. Π. Σ. (Σαββίδης), ο οποίος, συμπορευόμενος με τον Καραγάτση, χαρακτήριζε το εν λόγω μυθιστόρημα «μια από τις κορυφαίες επιτεύξεις της νεοελληνικής γραμματείας».
Αξίζει να μεταφέρω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Το πρώτο:
«Αν οι "Κεκαρμένοι" είχαν εκδοθεί πριν από τριάντα χρόνια, θα καθιέρωναν αμέσως τον Κάσδαγλη, όπως η "Ζωή εν τάφω", το "Νούμερο", η "Παρακμή των Σκληρών", που καθιέρωσαν το Μυριβήλη, το Βενέζη και τον Τερζάκη. Το εξαίρετο όμως αυτό μυθιστόρημα εκδόθηκε σήμερα, δηλαδή σε μιαν εποχή που ζοφεροί παράγοντες πασχίζουν ύπουλα να συσκοτίσουν την πραγματικότητα. Συμφέροντα, ιδιοτέλειες, ματαιοδοξίες, κλίκες, μοχθηρίες, παρανοήσεις θελημένες και αθέλητες, φανατισμοί, σνομπισμοί, αρχοντοχωριατισμοί, μικροψυχίες, αναξιότητες φήμης σχετικά με την ουσιαστική αξία, μόδες, αυτοδιαφημίσεις και συναλλαγές διαφημίσεων, πολιτικές σκοπιμότητες, καθώς και πολλά άλλα δυσάρεστα δημιουργούν ατμόσφαιρα θολή και παραπλανητική γύρω από τη Λογοτεχνία μας, αφάνταστα βλαβερή για την πνευματική πρόοδο του τόπου».
Και το δεύτερο:
«Πέρα, όμως, από κάθε κριτική ανάλυση, στους "Κεκαρμένους" υπάρχει εκείνη η απροσδιόριστη μαγεία που χαρακτηρίζει τα δημιουργήματα του ρωμαλέου ταλέντου. Η περικλεισμένη μέσα στο λόγο ισχυρή προσωπικότητα του συγγραφέα, που αναβλύζει κατά το διάβασμα, διοχετεύεται στην υπόσταση του αναγνώστη, συνταυτίζεται μαζί της, την πείθει, την αιχμαλωτίζει, την γοητεύει, την κυριεύει, την εξαναγκάζει ν' αποκαλυφθεί μπροστά στην πολύτιμη προσφορά του έργου τέχνης».
Ξύλο στον Σπ. Μελά!
Σε έκθεση του βιβλιοπωλείου της «Εστίας», τον Φεβρουάριο του 1983, περιλαμβάνεται το απόκομμα εφημερίδας της 7ης Ιουνίου 1949, το οποίο αναφέρεται σε μια άγρια χειροδικία του Καραγάτση κατά του Σπύρου Μελά (1983 - 1967), ως εξής:
«Χθες την εσπέραν η πρεμιέρα του θεάτρου "Περοκέ" διεταράχθη από ζωηρότατον επεισόδιον, το οποίον συνέβη εις την είσοδον του θεάτρου, ολίγον προτού αρχίσει η παράστασις, και το οποίον είχεν ως αποτέλεσμα συμπλοκήν και ξυλοδαρμόν μεταξύ του γνωστού λογοτέχνου και θεατρικού κριτικού κ. Καραγάτση και του ακαδημαϊκού και θεατρικού συγγραφέως κ. Σπύρου Μελά.
Το θλιβερόν επεισόδιον συνέβη ως εξής: Εις τας 9 παρά 5 ο κ. Καραγάτσης ευρίσκετο εις την είσοδον του θεάτρου "Περοκέ" -αναμένων, ως αποσαφήνισεν αργότερον, την σύζυγόν του- όταν έφθασε ένα ταξί, από το οποίον κατέβηκε μαζί με την σύζυγό του ο κ. Σπύρος Μελάς. Τότε ο συγγραφεύς του "Γιούγκερμαν" ένευσεν εις τον ακαδημαϊκόν να πλησιάση και εν συνεχεία επετέθη εναντίον του και κατέφερε δύο - τρία ηχηρά ραπίσματα. Ο κ. Μελάς αντεπετέθη αμέσως και έως ότου προφθάσουν οι αυτόπται μάρτυρες του επεισοδίου να τους χωρίσουν, αντηλλάγησαν ακόμη μερικά γρονθοκοπήματα. Παραλλήλως η κ. Μελά παρενέβη εις βοήθειαν του συζύγου της και εκτύπησε τον κ. Καραγάτση, ο οποίος, λόγω του ότι η κ. Μελά φορούσε δακτυλίδι εις το χέρι της, ετραυματίσθη ελαφρώς εις τον κρόταφον.
Οι δυο διαπληκτισθέντες και όταν ακόμη τους εχώρισαν επί μερικά λεπτά αντήλλαξαν βιαίας φράσεις.
Κατόπιν, ο μεν κ. Καραγάτσης μετέβη εις πλησίον φαρμακείον, όπου του παρεσχέθησαν οι πρώται βοήθειαι, ο δε κ. Σπύρος Μελάς εις το ΣΤ' αστυνομικόν τμήμα, όπου κατέθεσεν μήνυσιν επί αδίκω επιθέσει».
Η συνέχεια γράφτηκε την άλλη μέρα στο μονομελές, όπου ο Καραγάτσης εξήγησε ότι επετέθη στον Μελά επειδή σε δημοσίευμά του έθιξε την αντρική του αξιοπρέπεια. Αλλά τελικά δεν γλίτωσε την καταδίκη: 20 ημέρες φυλακή (τις οποίες εξαγόρασε) και 9.000 δραχ. ψυχική οδύνη στον Σπύρο Μελά.
Βεβαιώνεται ότι έπειτα από αυτό ο Σπύρος Μελάς δεν ξαναασχολήθηκε με το τρομερό αυτό «παιδί» των ελληνικών γραμμάτων. *
Κλασικός «σκουληκάνθρωπος» που θά’λεγε και ο κολλητός μου, ο αείμνηστος παλαιστής της ζωής και του σινεμά Απόστολος Σουγκλάκος.
Πάλαι ποτέ σταλινικό στρατιωτάκι που, σαν υπάκουος λακές της «αριστερής» ορθοδοξίας, πετούσε τόνους λάσπης ως κινηματογραφικός ινστρούχτορας του Ριζοσπάστη υπερασπιζόμενος την κομματική γραμμή και την πολιτική ορθότητα με απίστευτο μένος σε οποιαδήποτε αποκλίνουσα γραφή, συμπεριφορά, αισθητική, στάση.
Την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από το ΚΚΕ όταν είδε, όντας ευφυής, πως ότι ήταν να κερδίσει το κέρδισε και πέρασε, με απίστευτη άνεση, στα αστικά μεσα μαζικής ενημέρωσης χτίζοντας το προφίλ του αυτόκλητου πάπα της κινηματογραφικής κριτικής που άλλαζε απόψεις σαν σερβιέτες, όταν έκρινε πως κινδύνευε το προσωπικό του status στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της έβδομης εξουσίας. Βέβαια, πίσω από το πρόβατο, πάντα παραμονεύει ο Λύκος, διψασμένος για εξουσία και αίμα.
Λασπολόγησε συστηματικά τον ελληνικό κινηματογράφο βοηθώντας να ανοίξει ο δρόμος στην μούλτιπλεξ λογική των σημερινών τηλεοπτικών υπερπαραγωγών, τις οποίες, δήθεν, κατακεραυνώνει.
Εύλογα κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η προσωπική μου επίθεση στον Δημήτρη Δανίκα έχει να κάνει με τις κακές κριτικές που έχει γ-ράψει για τις ταινίες μου. Σας πληροφορώ πως έχω δεχτεί πολύ χειρότερες κριτικές από συναδέλφους του και, ειλικρινά, το διασκέδασα αρκούντως. Μάλιστα, με κάποιους από αυτούς, όπως ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης ή ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, έχουμε και καλές κοινωνικές σχέσεις. Ποιά είναι, λοιπόν, η διαφορά του Δανίκα και γιατί τον επέλεξα σαν πρώτο villain στο facebook: Προσποιείται τον υπερασπιστή του κινηματογράφου των δημιουργών όταν μισεί και φθονεί τους δημιουργούς. Φτύνει δηλητήριο και στάζει βιτριόλι έχοντας σαν κριτήρια αποκλειστικά την καριέρα του. Και, βέβαια, πώς να ξεχάσει κάποιος πως, κάποτε, σαν κατεξοχήν γλείφτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου, λασπολόγησε και υπέσκαψε συστηματικά οποιοδήποτε άλλο βλέμμα με πρώτο στόχο τον φίλο, δάσκαλο και μέντορα Νίκο Νικολαίδη.
Το γεγονός πώς είναι εύστροφος και επιτήδειος τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο. Γιατί, πολύ απλά, ο μπαγάσας, σαν πρώην σταλίνα, ξέρει να κουκουλώνει την κατάχρηση εξουσίας.
'Οπως είπε και ο Nick Cave, τι τρομερή ειρωνεια , ένας βασανισμένος μαύρος κυνηγημένος καλλιτέχνης να υμνεί την ευτυχία όντας βασανισμενος και κυνηγημένος, με τις αλυσίδες στα πόδια...
Τώρα που μας έρχεται η Kylie-η συμμαθήτρια που δεν μου έδωσε ποτέ καμμία σημασία-θυμήθηκα τον πάλαι ποτέ παρτενέρ της, τον κακομοίρη τον Jason Donovan. Αναρωτιέμαι τι να'χει απογίνει και που βρίσκεται τώρα και τον φαντάζομαι σε ένα άθλιο καμαρίνι σε κανένα κολοχώρι στην Αγγλία, μέσα στην πούδρα και το make up, να τραγουδάει ξανά και ξανά την μοναδική του επιτυχία... που δεν ήταν καν δική του-διασκευή ήταν της υπέροχης δεύτερης εκτέλεσης του Bryan Hyland (1962), μιά σύνθση των Gary Geld και Peter Udell... Μπροστά σε υπέρβαρες μαμάδες με περμανάντ...
Τρίτη 6 Μαΐου 2008
Ποιον τρώει σήμερα η αρκούδα;
Ας ξεμπερδέψω εξαρχής με τα δεδομένα: ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι δύο μεγάλοι Ελληνες συνθέτες με σπουδαία κομμάτια, που έχουμε όλοι τραγουδήσει. Από κει και πέρα, όμως, ξετυλίγεται ένα κουβάρι λόγων και έργων τους, που σε κάνει να κουνάς αρνητικά το κεφάλι σου. Τα έλεγε στον «Ταχυδρόμο» και ο Γιάννης Αγγελάκας για τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο: «Ο τρόπος που εξελίχτηκαν, παραμορφώθηκαν και παραφέρθηκαν μέσα στην Ιστορία με αποθαρρύνει». Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή όχι μαζί του, πάντως δικαιούται να το λέει όταν διαθέτει μία τόσο συνεπή και αξιοπρεπή πορεία -είτε με τις «Τρύπες», είτε σόλο. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο, που σε στέλνουν αδιάβαστο με τις κατά καιρούς επιλογές τους -υπουργός του Μητσοτάκη λόγου χάριν ο Μίκης, υποστηρικτής του ιδίου ο Σαββόπουλος.
Και ο Μπομπ Ντίλαν είναι μεγάλος, αλλά δέχτηκε να διαφημίσει εσώρουχα. Δεν τον ψέγω, προτιμώ όμως χίλιες φορές τον Μπρους Σπρίνγκστιν, που αρνήθηκε πρόταση εκατομμυρίων για να διαφημίσει τα Κράισλερ.
Με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε πάψει να ζητάμε από τους καλλιτέχνες να υψώνουν την παντιέρα τής (όποιας) ηθικής. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να κάνουμε παντιέρα μας εκείνους που πορεύονται αταλάντευτα στο δρόμο τής (όποιας) ηθικής. Ο Χατζιδάκις τα έβαζε τότε με την παντοδύναμη «Αυριανή», ο Θεοδωράκης στέλνει τώρα επιστολές (ανεξάρτητα με τα όσα σωστά ή μη γράφει σε αυτές) στην εκπομπή του Μάκη. Την ίδια ώρα ο Γιάννης Αγγελάκας αποτραβιέται στον Ψηλορείτη. Υπάρχει διαφορά, δεν νομίζετε;
Η ταινία του φίλου Δημήτρη Αθανίτη, αύριο, Τρίτη, 10.45, στο κανάλι της... Βουλής. Αν μας το έλεγες, τώρα, αυτό, τότε, θα σκάγαμε στα γέλια!
Μια ανεξάρτητη χαμηλού κόστους ταινία που θυμίζει τον κινηματογράφο του Βιμ Βέντερς και του Φασμπίντερ. Πρωταγωνιστής ένας Έλληνας σκηνοθέτης (Παναγιώτης Θανασούλης) που φυτοζωεί στο Βερολίνο προσπαθώντας να γυρίσει την ταινία της ζωής του, που την τιτλοφορεί " Αντίο Βερολίνο". Κάποτε θα εμφανιστεί ο Έλληνας μαικήνας παραγωγός που θα προτείνει να χρηματοδοτήσει την ταινία του. Όταν ο ήρωας φτάνει τελικά στην Ελλάδα για να αρχίσει τα γυρίσματα, θα βρεθεί μπροστά σε διάφορες εκπλήξεις, ανάμεσά τους και δύο γκάνγκστερ που τον παρακολουθούν πιστεύοντας ότι είναι κάποιος άλλος. Οι γκάνγκστερ είναι ο υπογράφων (ένας... αλμπίνο serial killer) και ο ίδιος ο Αθανίτης, ο σκηνοθέτης της ταινίας!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σενάριο, σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης Διεύθυνση Φωτογραφίας: Παναγιώτης Θεοφανόπουλος Σκηνικά / Κοστούμια: Ασημίνα Δημητροπούλου Κοστούμια: Ευγενία Μινακούλη Μοντάζ: Στάθης Πλότας Μουσική: Γιώργος Μπιλικάς Ηθοποιοί: Παναγιώτης Θανασούλης Eva Splater Τάσος Μπλάτσιος Tarek El Mandi Ζαχαρένια Αθητάκη Γρηγόρης Βαφιάς και Ίνγκριντ Φραγκαντώνη Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Δημήτρης Αθανίτης
« Είναι λυπηρό αυτό που συνέβη. Προσπάθησαν να ρίξουν τον Απόλλωνα και τα κατάφεραν. Σήμερα είχαμε επιστρέψει από το 0-2, είχαμε ισοφαρίσει και ο βοηθός, αφήνοντας μία καθαρή φάση, επέτρεψε στον Ηρακλή να κάνει το 3-2. Από εκείνο το σημείο και μετά, η ομάδα κατέρρευσε και ήταν αδύνατο να αντιδράσει. Το θέμα Βάλνερ ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά δεν έφταιγε μόνο αυτό. Εγώ θέλω να μείνω και του χρόνου, αλλά δεν γνωρίζω πως θα είναι η κατάσταση».
Από αυτή την Τετάρτη, και κάθε Τετάρτη, το alter ego του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο ακατανόμαστος DJ Drink, θα βρίσκεται στα πλατό του αγαπητού και φιλόξενου Closer.
Επειδή ο καλύτερος ψυχαναλυτής είναι ο μπάρμαν και, ούτως ή άλλως, βαρέθηκα να κάθομαι σπίτι μόνος και να (τα) ακούω μόνος μου.
Όπως μού'λεγε και ο φίλατος Μήτσος, η "ψυχή" του Closer, αφού σαπίζεις που σαπίζεις στην μπάρα, δεν παίζεις και καμιά μουσικούλα για να ξεχνιόμαστε?
Αν μια ροκ εν ρολ συναυλία σημαίνει μιά εξω-σωματική εμπειρία πέρα από τα όρια που επιτίθεται με αγάπη στα πλέον κρυφά τσόφλια του εγκεφάλου, αν, αυτό που λέμε live, σηματοδοτεί μιά συνομωσία του Διαβόλου με τον Διόνυσο σε μία εκτός ελέγχου κούρσα που τρέχει τόσο γρήγορα που προσπερνάει και το θάνατο, αν, το ροκ, είναι μιά σαρκική περιπέτεια ψυχής και το ρολ είναι μιά ψυχική ενατένιση κάβλας, τότε, ναι, το live των Beasts of Bourbon στο Gagarin είναι μία από τις πολυτιμότερες εμπειρίες της μουσικής μου αλητείας. Και, πιστέψτε με, είμαι παλιός φούρναρης. Δεν είναι trendy, δεν είναι in, δεν είναι, και καλά, "κακά" παιδιά`; είναι το αμάξι με σπασμένα φρένα και με το γκάζι στα χίλια χιλιόμετρα, τόσο που, όταν αρχίζει η συναυλία, είσα δεκάξι χρονών, ντούρος, με την ψωλή στο χέρι και το μάτι σφαίρα, και, όταν τελειώνει, είσαι ένας από τους επιζήσαντες, με ένα πείσμα τρία ριφ και μιά αγάπη ανοιχτή πληγή σαν την παραμόρφωση που σφυρίζει στο αυτί. Και, όταν έρθει το encore, είσαι, είμαι, το φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη, το φάντασμα του ροκ εν ρολ. Μπαίνει στις οικιακές συσκευές, κάνει καλό πινέλο και ακόμη καλύτερο τσιμπούκι, και, πριν και πάν απ'όλα, σε αγαπάει με τις ανηλέητες κατάρες σου. Και σου γαμάει το συκώτι γιατί έπρεπε να φύγεις νέος.
Τα κτήνη του bourbon, μιά καταλυτική εμπειρία ζωής.
Εισιτήρια?
Κάπου στα 250.
Με τους γνωστούς άγνωστους τζαμπατζήδες, άντε, με το ζόρι, στους 350 νοματαίους.
Το ξέρουμε πως στις τέχνες και τα γράμματα και τους μουσικούς, έντεχνους και αγράμματους, η ιστορία γράφεται από τις μειοψειφίες.
Δεν είναι το mainstream, αριστερό ή δεξιό, δεν είναι τα χιτάκια, εναλλακτικά ή προφυλακτικά (της μιάς χρήσης)
Μόνο που, φευ, με πιάνει αυτός ο κόμπος στον οισοφάγο και αυτή η οργή στο κεφάλι και , μετά τα γαμωσταβρίδια, προσγειώνομαι πάλι.
Περιμένοντας τον Θάνατο.
Για να γλυτώσω.
Γιατί, όπως τελείωσε και ο Tex Perkins, " I didn't go to the AA meeting tonight..."
Ήταν κάποια στιγμή το 1985, αν τα θυμάμαι σωστά, όταν η -τότε- ελληνική Virgin του Γιάννη Πετρίδη, που ήδη αντιπροσώπευε κάμποσες διεθνείς ανεξάρτητες, ανακοίνωσε τη διανομή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, της αυστραλέζικης εταιρείας Hybrid. Αυτό σήμαινε ότι, μέσω της Virgin, θα εξασφαλιζόταν η διανομή στην Ελλάδα κάμποσων ανεξάρτητων αυστραλέζικων εταιρειών, τις οποίες διένειμε η Hybrid -σε μια εποχή μάλιστα που οι «ανεξάρτητοι» δίσκοι έφθαναν στην ημεδαπή ως «Εισαγωγής» και σε πανάκριβες τιμές.
Η πρώτη παρτίδα της Hybrid που έφθασε στην Ελλάδα απαρτιζόταν από 5-6 βασικούς τίτλους: ένα album των -Αμερικανών- Guadalcanal Diary, ένα των Vandals, ένα των Spikes, το μπαρουτοκαπνισμένο γκαράζ-πανκ mini-Lp του "Slave Girl" των Lime Spiders, κι ίσως ένα-δύο ακόμη που έχω πια ξεχάσει...Το πιο γερό όμως χαρτί απ' όλη την παρτίδα ήταν ένα άλλο 33άρι με τον τίτλο "The Axeman's Jazz" από μια μπάντα που άκουγε στο όνομα τα «Θεριά του Μπέρμπον». Το τελευταίο στάθηκε για μένα η «αποκάλυψη» από όλη την παρτίδα, για λόγους που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω, αλλά που σήμερα μπορώ να εξηγήσω. Τότε ακόμη δεν γνώριζα ότι έμελλε να έλθει μια εποχή όπου θα με κέρδιζε διά παντός το blues (και τα συναφή)...
Τα «Θεριά του Μπέρμπον» έπαιζαν βασικά blues, όμως δεν έπαιζαν μόνο blues. Έπαιζαν «κάτι σαν blues», με τον ίδιο τρόπο που λέγαμε κάποτε στο μπάσκετ ότι ο Γουόλτερ Μπέρι είχε «κάτι σαν σουτ». Κρατούσαν τις ίδιες αποστάσεις από το 12μετρο blues, από την country και από το rockabilly. Τα «Θεριά» τιμούσαν εξίσου τον Johnny Cash και τον Elmore James, τον Charlie Feathers και τον Sonny Boy Williamson. Τιμούσαν επίσης και τους Creedence, καθώς μια σκοτεινή σαν τον ίδιο τον θάνατο διασκευή στο "Grave Yard Train" του John Fogerty ήταν που έκλεινε πανηγυρικά την πρώτη πλευρά του δίσκου.
Τα «Θεριά» είχαν στις τάξεις τους ένα βραχνό λαρύγγι ονόματι Tex Perkins, σμπαραλιασμένο για πάντα από τη νικοτίνη και το... μπέρμπον, αλλά και έναν κιθαρίστα-ξυράφι με το όνομα Kim Salmon, που ήταν ήδη «ψημένος» από τη συμμετοχή του στους Scientists -άλλοι ζόρικοι Αυστραλοί από τα 80'ς. O ήχος τους έμοιαζε σαν να ξεπηδά μέσα από έναν βάλτο γύρω από τον οποίο γαυγίζουν μαύρα δαιμονικά σκυλιά, και άφηνε μια έντονη southern-gothic αίσθηση, αλλά και μια σκοτεινή αυτοκαταστροφική γοητεία που τους έκανε συγγενικούς ως προς τους Birthday Party. Αποκρυπτογραφώντας αργότερα, όταν είχα πια μια κάποια εμπειρία και γνώση, ένα προς ένα τα κομμάτια του "The Axeman's Jazz", συνειδητοποίησα γιατί κόλλησα με την πάρτη του από την πρώτη κιόλας στιγμή που η βελόνα ακούμπησε στα αυλάκια του δίσκου: οι αναφορές τους ταυτίζονταν εν πολλοίς με τα δικά μου «ιερά και όσια». Το "Psycho" (όχι αυτό των Sonics) ήταν «δανεικό» από το "Five Feet High And Rising" του Johnny Cash. Το "Lonesome Blues" ήταν φτυστό με το "Lonesome Train" του Johnny Burnette Trio. Το "Drop Out" ήταν ένα γνήσιο 12μετρο boogie, σαν να τζαμάρουν ας πούμε μαζί οι Cramps με τον Jack White, με την ψυχωτική ερμηνεία του Tex στην πρώτη γραμμή...
Από την εποχή που πρωτάκουσα το album, τα «Θεριά» έγιναν η πιο αγαπημένη μου αυστραλέζικη ροκ μπάντα και παραμένουν έως σήμερα. Στην πορεία του χρόνου, η σχέση μας «δοκιμάστηκε» και «άντεξε». Χρειάστηκαν γι' αυτό 4-5 εξαιρετικοί δίσκοι σαν το "The Low Road" και το "Black Milk", μαζί με κάποια σκόρπια θραύσματα αδρεναλίνης σαν το "Execution Day" ή η διασκευή τους στο "Let's Get Funky" του μεγάλου Hound Dog Taylor. Και αργότερα, προέκυψε και το ταξιδιάρικο surf-blues των Cruel Sea, έτερου σχήματος του Tex Perkins. Αλλά και τα προσωπικά του Tex, αποδείχθηκαν εξίσου σταθερή συντροφιά, ειδικά για κείνες τις βραδιές που η διάθεση ήθελε μόνο ακουστικό και μελαγχολικό μπλουζ μαζί με ένα-δυο ποτήρια....
Μετά από κάμποσες εκνευριστικές αναβολές, οι Beasts of Bourbon θα εμφανιστούν τελικά στο Gagarin 205 στις 29 του μηνός και μία ημέρα νωρίτερα στις 28 στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη. Κι αν τα «Θεριά» «κρατάνε» ακόμη έτσι όπως τα θυμάμαι επί σκηνής....
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Ερωμένη μας είναι ακόμη η γραφομηχανή-αν και σκονίζεται στο πατάρι παρέα με το τέλεξ.
Πίνουμε ακόμη νερό από το λάστιχο- όπως όταν παίζαμε μπάλα στην αλάνα. Δεν μας φοβίζουν τα σκουλήκια και οι κατσαρίδες.
Κάποτε δεν φορούσαμε καπότα, δεν κλειδώναμε την πόρτα και πίναμε B 52s. Πολλά Β 52s. Και κάνουμε υπέροχο κεφάλι.
Κάναμε τα πάντα στο πίσω κάθισμα. Αν χωρούσαμε.
Καπνίζαμε. Καπνίζουμε. Πρέπει να το κόψω. Ένας ακρωτηριασμός.
Γυρνούσαμε τις ταινίες μας σε 35 mm, άντε να "ξεπέφταμε" στο super 16. "Οι Αισθηματίες" θα γυριστούν σε ασπρόμαυρο Orvo 35mm.
Μην με παρεξηγείτε.
Δεν νοσταλγώ τίποτα. Όπως έλεγε και ο πνευματικός μου πατέρας, ο Νίκος Νικολαίδης, "νοσταλγώ το μέλλον".
Σιχαίνομαι την ρετρό εμμηνόπαυση του γιασεμιού και της γκιρλάντας, τα κροκοδείλια δάκρυα για τον παλιό καλό καιρό με τα θερινά σινεμά, τις βαλπούργειες Αθηναϊκές νύχτες στα τότε alternative στέκια της συμφοράς και τον αναλογικό ήχο-αν και μου λείπουν τα βινύλια μου. Δεν αντέχω το αμπέχωνο και τις τρίχες στις μασχάλες των κοριτσιών, δεν θέλω άλλες ρεμπέτικες κομπανίες και αντάρτικα του Τζαβάρα, δεν μου λείπει η αλευρόκολα των αφισσοκολήσεων και τα ζιβάγκο, από τότε, άλλωστε, είμασταν μόνοι και, βεβαίως, το ξέραμε πως στο τέλος θα μείνουμε μόνοι.
Απλά, πιστεύω, πως, από την σύσταση μας, κάποιοι από μας είμαστε, αναγκαστικά, οι δραπέτες του χρόνου στη νέα επόχή. Οι αγγελιοφόροι κακών μαντάτων στον ψηφιακό κόσμο.
Μιά επόχή που, τελικά, δεν είναι και τόσο νέα.
Ο καπιταλισμός δείχνει το πλέον απεχθές, αιμοβόρο και αδηφάγο πρόσωπο του.
Όπως κάποιες δεκαετίες πριν.
Ένα φάντασμα πλανάται και πάλι πάνω από την Ευρώπη.
Το φάντασμα του κουμμουνισμού.
Μεταλλαγμένο, ψηφιακό, μετουσιωμένο και πιο σοφό.
Άμμος, λιθόκοκκοι, χαλίκι, λιθοτρίμματα και λιθόσκονη, κροκάλες, αμμοχάλικο, τεμαχισμένοι ή θρυμματισμένοι λίθοι, λερώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ευγένεια της ύπαρξης μας.
Wot Captain Sensible Blind Hercules and Love Affair Blind Beautiful Boyz CocoRosie The Days Of Pearly Spencer Marc Almond Weekend Wars MGMT golden-frost BRIAN JONESTOWN MASSACRE Veni Vidi Vici Black Lips How's My little Girl Steve Wynn Dirty Old Man Neil Young Dig, Lazarus, Dig!!! Nick Cave & The Bad Seeds Evil Howlin' Wolf Feast Of The Mau Mau Screamin Jay Hawkins
Tropical Hot Dog Night Captain Beefheart & The Magic Band Albatross acoustic Peter Green Happiness Is A Warm Gun The Beatles Down the line Jose Gonzalez The Age of Aquarius (Let The Sunshine In) 5th Dimension Hold Me Now The Polyphonic Spree T A Violent Yet Flammable World Au Revoir Simone Prescilla Bat For Lashes
Το playlist της εκπομπής "Η Αισθηματική Αγωγή" όπως ακούστηκε από τα ερτζιανά το Σάββατο 22 Μαρτίου. Η εκπομπή του Νίκου Τριανταφυλλίδη μεταδίδεται κάθε Σάββατο, 19.00-20.30 καθώς βραδυάζει, live, αν και εφόσον είμαστε ζωντανοί, στο ελεύθερο ραδιόφωνο "Στο Κόκκινο", στους 105,5 στα FM, ή, αν προτιμάτε, στο www.left.gr
Τον θυμάμαι από τότε που το Gagarin 205 ήταν ακόμη "Αντινέα".
Σαν το γεφύρι της Άρτας ήταν. Δεν το τελειώναμε ποτέ. Μήπως έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από τον "Άκτωρ"? Μπα. Ο Φώτης δεν κάνει νεανικές τρέλες πια. Ήταν και αυτή η γαμιόλα, ο πολιτικός μηχανικός της συμφοράς... Ο Γ.Τ.
Μου έχουν πει την ιστορία που η Sunny Μπαλτζή ξεναγεί τον Παύλο Παυλίδη στο νέο συναυλιακό χώρο της Αθήνας. Μόνο που... δεν είχε οροφή. Και κοιτούσαν και οι δυό τους τα άστρα. Εμείς ακόμη τα κοιτάμε. Μόνο που, ενίοτε, πέφτουν στο δάπεδο.
Τώρα ο Παύλος παίζει για τα φυστίκια και τα στραγγάλια στον Σταυρό του Νότου και η Sunny παίρνει τον δρόμο της - εύχομαι και στους δύο ότι καλύτερο.
Πίσω, λοιπόν, από το Gagarin, κάτω από τις γραμμές, φάνταζε σαν διαστημόπλοιο no budget movie το video club του κύριου Χαϊδεμενάκη. Και πάντα τον θυμόμουν, με αγάπη και αλληλεγγύη, χαμένος μέσα στην VHS κόλαση των αναλογικών ταινιών, με τόνους σκόνης, αμέτρητα καρτελάκια και πολλά τεφτέρια να κάνει το δικό του κουμάντο στις φαντασιώσεις των πελατών.
Ήταν παλιά, πολύ παλιά,8 με 9 χρόνια σχεδόν. Όταν το ρωτούσα για ελληνικές βιντεοταινίες και με κοιτούσε σαν ζαβό. Δεν ξέρω, μπορεί και να είμαι.
Τότε, λοιπόν, ο κύριος Χαϊδεμενάκης υπήρξε σύντροφος μου και αρωγός μου στη ανεύρεση ανύπαρκτων VHS ταινιών και ελληνικών πορνογραφικών επιδόσεων.
Κι όμως τα βρίσκαμε!
Ακόμη και όταν χάναμε μιά κόπια ή δεν μας έπαιζε καλά, ο κύριος Χαϊδεμενάκης ήταν πάντα εκεί, πίσω από τις γραμμές του τραίνου, να βρει τη λύση.
Βέβαια, σαν κλασσικός εργένης, αργούσα να επιστρέψω τις ταινίες. Ο χειρότερος πελάτης των video club. Και οι σύντροφοι συνεργάτες ακουγαν τα σχολιανά τους αλλά πάντα ο κύριος Χαϊδεμενάκης μου έκανε πίστωση. Και έκπτωση.
Στους τρεις του ορόφους πίσω από τις γραμμές ανακάλυψα υπέροχες αναλογικές εικόνες, κληρονομιά για μιά ολόκληρη ζωή.
Είχα καιρό να τον δω.
Τον είδα προχτές.
Σαραντάρης πλέον,πρέπει να περπατώ. Και εγώ, μικρά μου, ξέρω που να σουλτσάρω,.
"Παίρνω σύνταξη", μου λέει. "Το πουλάω το ρημάδι, επιχείρηση και στοκ". Ψαχουλεύω στα ράφια. Με καταλαβαίνει. "Μην ψάχνεις ότι ψάχνεις, τό' κανες μόδα ρε μαλάκα, σε λίγο θα είναι sex symbol ο Κώστας Μακέδος!". Το βουλώνω. Έχει δίκιο.
Του υπόσχομαι να επιστρέψω. Μάλλον θα το κάνω αλλά δεν είμαι σίγουρος. Και η πλατεία Αττικής γίνεται hi tech, και τα μπουρδέλα κλείνουν, και η ανοικοδόμηση είναι σχεδόν νεόπλουτη και, εγώ, ψάχνω τα κονσοματρίς μπαρ που κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Άφησα το video club του συνταξιούχου φίλου μου κρατώντας το "Ο Φίλος Μου Ο Νίντζα νου 2". Και ξέρω πως η κόλαση του βίντεο ήταν πίσω μου, σαν έκλεισα την πόρτα, και πως τα φαντάσματα των βιντεοταινιών και οι μούμιες των πορνοστάρ θα ξεχυθούν Λιοσίων, Τρεις Γέφυρες και Σεπόλια.
Τα βαρέθηκα τα γέρικα παρτάλια με ύφος εραστή να θρηνούν για τα παραστρατημένα νειάτα που πιθηκίζουν ενώ, αυτοί, και καλά, είναι ακόμη πρωτοπόροι και avant και garde και avanti maestro ένα μεταμοντέρνο καλαματιανό στις πίστες του underground έντεχνου με δυό λούπες και ένα δικηγόρο.
Δεν θέλω πλέον να ακούω τους διάφορους "πρώην" σε ρόλους Καθοδηγητή των γενίτσαρων της ΚΝΕ ή, ακόμη χειρότερα, σε εκφραστές της γενιάς μας. Συνάφι πια.
Γενιά, γένια, κεριά και λιβάνια.
Ειρωνεύονται συνοδοιπόρους τους που έχουν μείνει ακέραιοι-αδιαπραγμάτευτοι (δεν πήγαν και καλά μπροστά) και λοιδωρούν τους πιτσιρικάδες που έχουν-και καλά κάνουν-τον δικό τους χαβά και τα δικά τους ζόρια δίχως να μας αλλάζουν τις πάνες.
Είναι οι political correct της "'άλλης σκηνής" με τα εναλλακτικά παράσημα να φωσφορίζουν κάτω από τις κολακείες και τις συναναστροφές και, βέβαια, τα φράγκα.
Οι κλώνοι του παππούλη Σαββόπουλου που εναντιώνονται στο έντεχνο φλερτάροντας διαρκώς μαζί του υπερασπιζόμενοι την παράδοση και την κληρονομιά-χάρισμα τους!
Αν γούσταρα ποτέ κάποιον κωλόγερο, ήταν, λοιπόν, ο πορνόγερος.
Αυτός που τραγουδούσε μιά garage μπάντα στα Pebbles "I'm a Dirty Old Man at the Age of Sixteen".
Είχα την τύχη να συμμετέχω στα γυρίσματα της νέας ταινίας του Φωκίωνα Μπόγρη "Κάθαρση" υποδυόμενος έναν ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου που, βουτηγμένος στα χρέη, αδυνατεί να πληρώσει την "προστασία" μ'αποτέλεσμα να βρει τον μπελά του απ' τους νονούς της νύχτας. Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι, φυσικά, συμπτωματική. Κακοποιήθηκα μπροστά από την κάμερα από τον υπέροχο Βαγγέλη Μουρίκη, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Χάρηκα που τον ξανασυνάντησα μετά από χρόνια. Αν εξαιρέσεις μιά ουλίτιδα που με ταλαιπωρεί μιάς και η κάνη του όπλου στριφογυρνούσε μέσα στο στόμα μου για κάμποσες λήψεις, ήταν μιά υπέροχη εμπειρία. Η φιλική μου συμμετοχή στη κανούργια δημιουργία του Φωκίωνα έχει, φυσικά, ηθική διάσταση. Πρόκειται για μια χειρονομία αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε έναν άξιο συνάδελφο που εκτιμώ και αγαπώ. Η διαφορά του από τους υπόλοιπους αυτοδημιούργητους cult νεαρούς ερασιτέχνες κινηματογραφιστές που έχουν κατακλύσει-και καλά κάνουν-το you tube είναι πως ο Φωκίων Μπόγρης είναι Σκηνοθέτης με προδιαγραφές auteur που γνωρίζει καλά τους κώδικες του cult κινηματογράφου και τους υπονομεύει με θαυμαστή μαεστρία και υπέροχο μαύρο χιούμορ.
Του εύχομαι κάθε επιτυχία και περιμένουμε πως και πως την πρεμιέρα της ταινίας στο Έβδομο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου.
Το playlist της εκπομπής "Η Αισθηματική Αγωγή" όπως ακούστηκε από τα ερτζιανά το Σάββατο 8 Μαρτίου. Η εκπομπή του Νίκου Τριανταφυλλίδη μεταδίδεται κάθε Σάββατο, 19.00-20.30 καθώς βραδυάζει, live, αν και εφόσον είμαστε ζωντανοί, στο ελεύθερο ραδιόφωνο "Στο Κόκκινο", στους 105,5 στα FM, ή, αν προτιμάτε, στο www.left.gr
1. Matmos: Last Delecious Cigarette
2. Justice: Let There Be Light
3. Λένα Πλάτωνος: Σ' Αγάπησα Πολύ
4. Sunny Μπαλτζή & Santa Fila: Το Φίδι
5. Nick Cave & The Bad Seeds: Dig, Lazarus, Dig !!!
6. Gallon Drunk: Give me Back What's Mine
7. Batlord: The Loner's Creed
8. Eric Burdon: Woman of the Rings
9. Sharon Jones & The Dap Kings: 100 Days, 100 Nights
10. Clarence Carter: At the Dark End of the Street
11. Diamanda Galas with John Paul Jones: At the Dark End of the Street
"The music business is a cruel and shallow money trench, a long plastic hallway where thieves and pimps run free, and good men die like dogs. There's also a negative side."
Μετά από αρκετά χρόνια, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης επιστρέφει πίσω από την κάμερα προετοιμάζοντας την καινούργια μεγάλου μήκους ταινία του "Οι Αισθηματίες". Περισσότερα προσεχώς.
