Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Ρέκβιεμ για τον VHS φίλο


Ο αναλογικός μου φίλος.

Ο κύριος Χαϊδεμενάκης.

Τον θυμάμαι από τότε που το Gagarin 205 ήταν ακόμη "Αντινέα".



Σαν το γεφύρι της Άρτας ήταν. Δεν το τελειώναμε ποτέ. Μήπως έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από τον "Άκτωρ"? Μπα. Ο Φώτης δεν κάνει νεανικές τρέλες πια. Ήταν και αυτή η γαμιόλα, ο πολιτικός μηχανικός της συμφοράς... Ο Γ.Τ.

Μου έχουν πει την ιστορία που η Sunny Μπαλτζή ξεναγεί τον Παύλο Παυλίδη στο νέο συναυλιακό χώρο της Αθήνας. Μόνο που... δεν είχε οροφή. Και κοιτούσαν και οι δυό τους τα άστρα. Εμείς ακόμη τα κοιτάμε. Μόνο που, ενίοτε, πέφτουν στο δάπεδο.

Τώρα ο Παύλος παίζει για τα φυστίκια και τα στραγγάλια στον Σταυρό του Νότου και η Sunny παίρνει τον δρόμο της - εύχομαι και στους δύο ότι καλύτερο.

Πίσω, λοιπόν, από το Gagarin, κάτω από τις γραμμές, φάνταζε σαν διαστημόπλοιο no budget movie το video club του κύριου Χαϊδεμενάκη. Και πάντα τον θυμόμουν, με αγάπη και αλληλεγγύη, χαμένος μέσα στην VHS κόλαση των αναλογικών ταινιών, με τόνους σκόνης, αμέτρητα καρτελάκια και πολλά τεφτέρια να κάνει το δικό του κουμάντο στις φαντασιώσεις των πελατών.

Ήταν παλιά, πολύ παλιά,8 με 9 χρόνια σχεδόν. Όταν το ρωτούσα για ελληνικές βιντεοταινίες και με κοιτούσε σαν ζαβό. Δεν ξέρω, μπορεί και να είμαι.

Τότε, λοιπόν, ο κύριος Χαϊδεμενάκης υπήρξε σύντροφος μου και αρωγός μου στη ανεύρεση ανύπαρκτων VHS ταινιών και ελληνικών πορνογραφικών επιδόσεων.

Κι όμως τα βρίσκαμε!

Ακόμη και όταν χάναμε μιά κόπια ή δεν μας έπαιζε καλά, ο κύριος Χαϊδεμενάκης ήταν πάντα εκεί, πίσω από τις γραμμές του τραίνου, να βρει τη λύση.

Βέβαια, σαν κλασσικός εργένης, αργούσα να επιστρέψω τις ταινίες. Ο χειρότερος πελάτης των video club. Και οι σύντροφοι συνεργάτες ακουγαν τα σχολιανά τους αλλά πάντα ο κύριος Χαϊδεμενάκης μου έκανε πίστωση. Και έκπτωση.

Στους τρεις του ορόφους πίσω από τις γραμμές ανακάλυψα υπέροχες αναλογικές εικόνες, κληρονομιά για μιά ολόκληρη ζωή.

Είχα καιρό να τον δω.

Τον είδα προχτές.

Σαραντάρης πλέον,πρέπει να περπατώ. Και εγώ, μικρά μου, ξέρω που να σουλτσάρω,.

"Παίρνω σύνταξη", μου λέει. "Το πουλάω το ρημάδι, επιχείρηση και στοκ". Ψαχουλεύω στα ράφια. Με καταλαβαίνει. "Μην ψάχνεις ότι ψάχνεις, τό' κανες μόδα ρε μαλάκα, σε λίγο θα είναι sex symbol ο Κώστας Μακέδος!". Το βουλώνω. Έχει δίκιο.

Του υπόσχομαι να επιστρέψω. Μάλλον θα το κάνω αλλά δεν είμαι σίγουρος. Και η πλατεία Αττικής γίνεται hi tech, και τα μπουρδέλα κλείνουν, και η ανοικοδόμηση είναι σχεδόν νεόπλουτη και, εγώ, ψάχνω τα κονσοματρίς μπαρ που κλείνουν το ένα μετά το άλλο.

Άφησα το video club του συνταξιούχου φίλου μου κρατώντας το "Ο Φίλος Μου Ο Νίντζα νου 2". Και ξέρω πως η κόλαση του βίντεο ήταν πίσω μου, σαν έκλεισα την πόρτα, και πως τα φαντάσματα των βιντεοταινιών και οι μούμιες των πορνοστάρ θα ξεχυθούν Λιοσίων, Τρεις Γέφυρες και Σεπόλια.

Για λίγη αγάπη.